Minaret, najsłynniejsza i zarazem najbardziej niezwykła budowla w lednickim parku pałacowym, został wzniesiony w latach 1797-1801 z polecenia księcia Aloisa I von Liechtenstein według projektu książęcego architekta, Józefa Hardtmutha. Służył on książęcej rodzinie i jej gościom jako wieża widokowa, z której roztaczał się piękny widok na nowo zakomponowany park angielski z licznymi budowlami i pawilonami. Inspiracją dla Minaretu były zapewne inne orientalne budowle, tak chętnie stawiane w tamtym czasie przez arystokrację w parkach i ogrodach. Do najsłynniejszych należały: meczety – w królewskich ogrodach Kew w Anglii i w majątku książąt Hessen-Kassel w Schwetzingen oraz widokowa Pagoda w parku francuskiego zamku Chanteloup. Podczas gdy nasz książę większość tych budowli podczas odwiedził podczas swych podróży, jego architekt posłużył się wzornikami, przede wszystkim autorstwa Georgesa-Louise'a Le Rouge'a i Christiana Caye Lorenza Hirschfelda.

Warto nadmienić, że pojęcie „orientalny” w końcu XVIII w. było szeroko rozumiane – jako wszystko, co pochodzi ze Wschodu, nieważne czy z krajów muzułmańskich, Chin czy też Japonii. Najlepiej o tym świadczą ówczesne używane nazwy lednickiego minaretu: Wieża Orientalna, Wieża Wschodnia, Meczet czy też Wieża Babilońska.

W tym pomieszczeniu proszę zwrócić uwagę przede wszystkim na stół do gry w szachy – jeden z nielicznych elementów oryginalnego wyposażenia Meczetu.

Kolejna sala wyposażona jest w hebanowe meble w stylu mauretańskim. Charakterystyczne dla nich są zdobienia z masy perłowej. Warto zwróćić też uwagę na lampę z początku XIX w.

Dekoracje kopuł oraz stropów pomieszczeń pierwszego piętra Minaretu wprost kopiują tureckie wzory, wśród których przeważają motywy geometryczne i roślinne. Uzupełniały je niedgyś kamienie szlachetne, zastąpione z czasem różnobarwnymi imitacjami ze szkła.

Inicjatorem budowy Minaretu był książę Alois I z Liechtensteinu (1759–1805), zaliczany na przełomie XVIII i XIX w. do najzamożniejszych arystokratów habsburskiej monarchii.

Co ciekawe, w młodości wychowawcą księcia był Angelo Soliman (około 1721-1796), wywodzący się z afrykańskiego ludu Kanuri (pojmany i sprzedany do Europy na targu niewolników), który z czasem osiągnął wysoki status społeczny, awansowansując z paźa na jedną z kluczowych postaci książęcego dworu.

Osobowość księcia w dużej mierze ukształtowana została przez podróże po  Europie Zachodniej. Na przełomie lat 80. i 90. XVIII w. przebywał przede wszystkim we Francji i w Anglii. Był świadkiem rodzącej się rewolucji przemysłowej oraz poznał styl życia brytyjskiej arystokracji, w tym ich niezwykłe zamiłowanie do ogrodów. Niedługo po powrocie do Monarchii w 1794 roku rozpoczął prace nad przekształceniem lednickiego parku w stylu angielskim. Na jego zlecenie, oprócz Minaretu, Hardtmuth zaprojektował wiele innych niezwykłych budowli, m.in: Holenderski Domek Rybacki, Egipskie Łaźnie, Rzymski Akwedukt, Pwilon Chiński oraz replikę drewnianej słowackiej chałupy.

Budowa Minaretu owiana jest kilkoma legendami:

Książę w roku pańskim 1795, pragnąc rozszerzyć ogrody przed swym zamkiem, wykupił chaty pospolite, strzechą kryte, ratusz starodawny i kościół ongiś zbudowany, przyrzekając, iż na innym gruncie, czy to gminnym, czy należącym do jego włości, nowe budowle dla ludu wznieść każe. Zawarł tedy z miejscową gminą umowę, co nader korzystną dla ludu lednickiego była. Burmistrz jeno miał uzyskać od biskupstwa pasawskiego pozwolenie na budowę oraz poświęcenie nowej świątyni. Wszakże pasawski biskup zwłokę czynił i wciąż z odpowiedzią zwlekał, a przeto książę Alois Józef I postanowił, iż póki sprawa ta w zawieszeniu trwać będzie, swe starania ku innej budowie zwróci. Miał bowiem w zamyśle obelisk jakowyś wznieść z wieżą na pastwiskach błotnistych, albowiem ziemia lednicka w równinie leży i wzgórza żadnego nie posiada, z którego by na całą okolicę wzrok spuścić było można. Lecz oto rzecz się stała, której książę ani myślał przewidzieć. Burmistrz rzeczony orzekł, iż grunt ów nie do panów, lecz do gminy należy i iż na ziemi swej żadnej budowli takowej mieć nie pragnie. Powstał tedy spór pomiędzy księciem a gminą, a sprawa coraz bardziej się przewlekała. Gmina zaś, pragnąc swobodę w zarządzaniu pastwiskami zachować, ostatecznie z wcześniejszej umowy o budowie świątyni się wycofała. Tak tedy nowa lednicka świątynia nigdy wzniesioną nie została.

Oprócz legend, informacje na temat budowy minaretu znaleźć można również w publikacji z 1840 roku:

Na jesieni roku 1797, pod przewodnictwem architekta Hardtmutha, rozpoczęto dzieło nadzwyczajne, które wsparte zostało pracą tysięcy robotników. Przez całą zimę ci niezmordowani rzemieślnicy, w pocie czoła, wykopywali jamę rozległą na sto ćwierci kwadratowych, sięgającą w głąb ziemi na sześćdziesiąt stóp.

A ponieważ woda z rzeki Dyje nieustannie napływała do wykopu, pompy czerpały ją bez przerwy, podczas gdy robotnicy wbili w dno jamy pięćset olchowych pali, z których każda miała osiemnaście stóp długości. Na tych palach położono dziewięćdziesiąt sześć krat dębowych, tworząc silny fundament pod przyszłą budowlę.

Podwaliny te zasypano ziemią aż do poziomu gruntu, a na nich wzniesiono wreszcie wieżę, która wzbiła się w niebo na wysokość dwustu osiemnastu stóp. W roku 1800 dzieło zostało zakończone, a same rusztowania, które górowały nad okolicą, budziły podziw swą ogromną wielkością i kunsztem rzemieślniczym, stanowiąc prawdziwą osobliwość. Konstrukcja ta, obkręcająca się dwanaście razy wokół wieży, posiadała ochronne poręcze, a jej solidność była tak wielka, iż możliwym było wniesienie po niej nawet kamiennych kwadrów, każdy o wadze dziesięciu centów. Jeden z kaprali jazdy, na własnym rumaku, dosiadł go i udał się aż na sam szczyt, a koń, mimo wspinaczki, okazując tylko nieznaczny strach, nie zawiódł swego jeźdźca.

Minaret był jednym z kluczowych elementów lednickiego parku. Oświecenie, rozumiane jako okres intelektualnego przebudzenia XVIII wieku, promowało harmonię między racjonalizmem a uczuciami, wiarą w postęp ludzkości oraz krytycznym podejściem do tradycji i religii. Głównym motywem stało się wówczas światło, oświecenie – synteza uczucia z rozumem. W tym kontekście jawi się także pozłacany półksiężyc na szczycie Minaretu. Budowla zamykała nadto główną oś widokową. Pałac w Lednicy, park i Minaret były dostępne dla publiczności od najdawniejszych czasów. Jednym z dowodów na to jest fragment dziennika hrabiny Marii Anny Maxmilianny z Hardeggu (1780–1834) z roku 1821:

...Wieża Babilońska, złożona z trzystu dwóch stopni, z najwyższego swego punktu rozpościera się widok daleki i szeroki. Na pierwszym piętrze znajdują się osiem bardzo wdzięcznych komnat, z których każda w odmiennym kolorze pomalowana, a w tejże barwie z wielką starannością urządzona; szczególniej podobała mi się błękitna. Stąd udaliśmy się ku grocie, zwanej również jaskinią, potem ku łaźniom, a na koniec do pałacu, w którym oglądaliśmy sześćdziesiąt pięć komnat, z których przeważająca część była bardzo pięknie urządzona, a niektóre wręcz przepysznie.

Podobnie jak kanclerz Niemiec Otto von Bismarck (1815-1898), cesarz Franciszek Józef I (1830–1916), słynny austriacki alpinista Josef Kyselak (1796-1881), syn angielskiej królowej Wiktorii (1819–1901), książę Artur (1850-1942), malarz Ferdinand Runk (1810-1879), poeta Petr Bezruč (1867-1958), księżniczka Mona z Omanu, książę Alois z Liechtensteinu oraz wiele innych znanych osobistości, skorzystaj z okazji, by wejść na taras widokowy Minaretu, skąd rozpościera się niepowtarzalny widok na angielski park i okolicę.

Podczas spaceru po parku odkryjesz jego malownicze zakątki, w tym niewielkie pawilony, które, tak jak Minaret, przywodzą na myśl czar minionych czasów. Każda pora roku odkryje przed Wami różne oblicza piękna lednicko-valtickiego kompleksu pałacowo-parkowego. Delektujcie się nim.